Ekmek aşk ise, buğday sevgidir. Sevgiyi kaybettiğinizde ekmeği bulamazsınız. O yüzden her şeyden önce sevgiye değer verin. Sevgiye ulaşmayan aşktan nasibini almaz.
Maviyi sevmeyen birinin gökyüzünü sevmesine şaşırırım, bu gerçek sevgi değildir. Sevgi cesarettir, emektir, sabırdır, mücadeledir, birlikteliktir, ilgidir, en sevdiğini hediye etmektir, menfaate hiç ihtiyaç duymaz. Sevgi paylaşımcıdır, egosuzdur, sevgi sosyalisttir.
Dünyanın en pahalı kıyafetleri üzerinizde olsa bile, en pahalı restoranlarda yemek yeseniz bile, gerçek sevgiden yoksunsanız eğer, kendinizi sahte gülümsemelere, mutluluklara ve geçici, çabuk tükenen, güvenilmez aşklara esir ederseniz. Bir ömür boyu bunun ağırlığıyla, boşluğuyla yaşarsınız. Acıyorum böyle insanların haline…
Karşınızdaki insanı, soyutsal, ruhsal, en saf duygularla seviyorsanız eğer bu gerçek sevgidir. Özü anlamayan, öze ulaşamaz. Kızabilirsiniz, sinirlenebilirsiniz fakat öfke duymayın. Karşılıklı birbirinizin rahatsız olduğunuz yönlerini, yüz yüze konuşun, anlaşın. Sevginin her şeyden üstün ve uzlaşmacı olduğunu unutmayın.
Bazen üzülür insan. İşte ben, böylesi üzgün zamanlarımda atarım kendimi doğanın kucağına… Bazen uzaklaşmak ister insan, derin bir içsel yolculuğa doğru… iyi de gelir, iyileştirir.
Sahil kenarında yürüdüğünüzde soğuk köpük dalgaları ayağınızda hissetmeniz, tuzlu deniz kokulu rüzgarın palmiyeleri savurduğu gibi uzun saçlarınıza karışıp savurması, yolda güneşin batışıyla birlikte yürümeniz… Doğanın içine karışmak ve doğanın ta kendisi olmak bu hissi seviyorum.
Kafka‘nın çok sevdiğim bir sözü vardır “Dışarıya kapanmak esasen içeri açılmaktır.”
Alkışlarımla,
Nil Yurda
(yurdayurtseven@gmail.com)
