Khaled Hosseini’den Uçurtma Avcısı’nı okuduktan sonra oluştu bu cümleler… Dünyada belki büyüklerden daha çok çokturlar çocuklar… Hatta onlardan daha da büyüktürler… Kırılmaktan korkmayan hayalleri büyük çocuklar yetiştirin.
…yalnızca bir günah vardır, tek bir günah. o da hırsızlıktır. onun dışındaki bütün günahlar, hırsızlığın bir çeşitlemesidir…”
Hüzünlü, insanın yüreğinde buruk bir tat bırakan kitaplardan… Nasıl yönetilirseniz öyle yaşarsınız. Siz ve çocuklarınız… Afganistan’da ki çocukları düşün. Yemen’de ki çocukları… Finlandiya, Norveç, Kanada, Avustralya.. ya oradaki çocuklar… Adaleti illaki Tanrının üzerine mi yıkmak gerek, sürekli kitaplarda mı aramak gerek? Peki, vicdan ne işe yarar? Kader deyip acıya katlanmak mı gerek? Danimarka’da yaşayan çocukların kaderi neden bu kadar güzel? Tanrı onlara torpil mi yaptı? Sizce adaletsizlik mi? Yoksa adaletsizliği yaratan insanın kendisi değil mi?
“Afganistan’da çocuk çok ama çocukluk yok.”
Kitap Emir ve Hasan arasında geçen dostluğu ve Emir’in yaptığı ihanetleri, yanlışları anlatıyor.
“Şöyle dedi: ‘Çok korkuyorum.’
‘Neden,’ diye sordum.
‘Öyle mutluyum ki, Doktor Resul. Böylesine büyük, müthiş bir mutluluk, insanı korkutuyor.’
Yine nedenini sordum, şöyle dedi:
‘Senin bu kadar mutlu olmana, ancak senden bir şey almaya hazırlandıkları zaman izin verirler.”
Khaled Hosseini, Afganistan’daki sosyal ve kültürel hayatı çok iyi bir kurguyla anlatmış. Film daha sonra sinamaya uyarlandı ve büyük beğeni topladı.
“Çocuklar boyama kitabı değildir, onları en sevdiğin renge boyayamazsın.”
